Politik sinemanın öncülerinden Costa GAvras, 70 lerde verdiği büyük yapıtlarından sonra inişli çıkışlı bir filmografisi oldu. 2000 li yıllarda yeniden bir toparlanma dönemine Amen ile başlayıp devamı getirdiği Le Couperet, 15 yıl çalıştığı şirketten daralma ve taşınma sebebiyle işten çıkarılan bir mühendisin, 2,5 yıl süren işsizliğine ölümcül çözümünü anlatıyor.
Kapitalizmin küreselleşme adı altında dünyanın tümünü talan etme, yerleşik kültürel değerleri ortadan kaldırıp yerine tek tip biricik sermaye kültürünü- tüketimi dayattığı bir dünyada, eğitimli orta sınıfların da düzene teslim oluşunun, ev, araba, aile gibi değerlere sahip olma arzusu onun aynı zamanda ideolojik olarak geriye düştüğünün bir göstergesi.
Gavras, ideolojik olarak geriye düşen bu sınıfın nezdinde onların yaşama bakışını alaycı bir dille kara mizahın başat olduğu bir yaklaşımla anlatmış Ölümcül Çözümü (örneğin kahramanın rüya gördüğü bir sahnede, çok büyük bir makineyi ziyaretçilerine anlatırken neredeyse insan çalışmayan bu otomasyon için o meşhur "merkezine insanı koyduk" diyerek bitirmesi, uyanınca karşısında silah doğrultmuş öldüreceği mühendisi görmesi). Zira karakteri içinde bulunduğu zor durumu aşmanın tek yolunun artık rakiplerini, kendinden iyi olan rakiplerini öldürmekte buluyor. Onların aralarına girdiğinde, bu eğitimli insanların bir mağazada tezgahtar ve garson olarak çalıştığını ve artık kapitalizmin sunduğu rüyaya inanmadıklarını gösterir. çözümleri ise toplumsal bir kurtuluş görmekten ziyade, öldürmeyi, nüfuz artışını düşürmeyi olarak görürler.
film gösterime girdiğinde, liberal sinema yazarları bu filmi bir çok yönde eleştirmiş, sürekli görünen reklam panolarından sıkıldığını söylemişti. her ne kadar doğru olsa da, Costa Gavras bunu yaparken liberalizme inanların rahatsız etmesi gerektiği için yaptığını düşünüyorum. filmin sonunda ise kolaya kaçtığını ve daha şiddetli bir sonla bitirseydi sanki daha güzel olacaktı, ama bu haliyle de sinemada aykırı bir film olarak oldukça iyi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder