İrandaki bir kırsala gelen Behzad, buradaki bir köyde ölüm döşeğinde olan bir kadının cenazesi sonrası yapılacak töreni çekmek istemektedir. fakat bunu köye belli etmeyecek, kendilerinin define avcısı olduğunu, köydeki bir hazineyi çıkarmak için geldiklerini söyleyecektir. yolda karşılaşıp aralarına aldıkları bir çocuk onlara hem bu konuda yardımcı olacak hem de köyde kalacakları yeri sağlayacaktır.
İran sinemasının minimalist yönetmeni Kiorastami, Rüzgar bizi götürecek de, gene bir köy, tabiat, insanlar, gündelik yaşam ve bolca diyalogun olduğu bir filmi bir şiirle birleştirimiş. İranlı kadın şair'in bir şiiri filme ismini veriyor, aynı zaman da filmin şiirselliğiyle bütünleşliyor. sinemayı minmize eden, karakterin geçmişiyle ilgili bir veri aktarmayan bu akım her insanın seveceği türden değil.
telefonu çekmediği için 4 defa yüksek bir tepeye çıkan, film ekibinin diğer elemanın yüzünü göstermeyen ve sadece sesini duyuran, aynı şekilde çıktığı tepede bir elektrik direği için çukur açan işçinin ve ona süt veren sevgilisinin de yüzünün görünmediği, bir çok şeyi seyirciye bıraktığı, beklenen ölümün olmadığı, zizaklı köy yolların, tersine dönen bir kaplumbağayı, doğaya aşık bir doktorun neden buraları çok fazla sevdiğini anlattığı samimi bir film.
bu yalın gerçeklik karşısında belki de tek gerçekliğe aykırı olan şey ise, köylülerin oldukça nazik oluşu. filmin başından sonuna kadar bu nezaket hiç bitmiyor. bu filme bir sıcaklık katsa da, gerçeklik duygusunu da törpülüyebilir kimi izleyen için. iran sinemasının ve minimalist sinemanın en güzel örneklerinden biri Rüzgar Bizi Götürecek her sinemaseverin aklında kalacak bir yapım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder